WIELKA ZDOLNOŚĆ PRZYSTOSOWANIA

Ostatecznie musiała się borykać nie tylko z nieprzyjaznymi ele­mentami swojego nieożywionego otoczenia, lecz rów­nież z innymi żywymi istotami, z którymi zmuszona była rywalizować o przestrzeń, pożywienie i to wszyst­ko, co jest potrzebne do życia, a przynajmniej o to wszystko, czego coraz bardziej zaczynało brakować. Wielka zdolność przystosowania jest tym, co umoż­liwia przetrwanie życia na wszystkich szczeblach jego złożoności. Jest ona podstawą homeostazy i od­porności na stresy.W przedmowie do mojej pisrwszej encyklopedycznej rozprawy pt. Stress próbowałem wyrazić tę myśl pisząc:„Zdolność przystosowania jest praw­dopodobnie najbardziej znamienną cechą charakteryzującą życie. W zacho­waniu niezależności i indywidualności jednostek przyrody żadna z wielkich sił nieożywionej materii nie może się wykazać takimi sukcesami jak owa czujność i zdolność przystosowania do zmiany, którą określamy nazwą życia i której utrata jest jedno­znaczna ze śmiercią. W istocie istnieje może nawet pewien paralelizm pomiędzy stopniem żywotności a stopniem zdolności przystosowawczych każdego zwierzęcia i każdego człowieka.”